در این میان وجود تو دلم را آرام کرده است...

نیمــه شـب است و من چشـم باز کردم از خواب شیریـن!

سکــ ـوت همیشـــگی فضــــای دلـ ــــم را پر کرده است...

مثل همیشـه پرم از آرزوهـــای دوست داشتنــی و حسرت نداشتن هایشان!

چقدر نداشته هایمان را دوست می داریم...

امــا در این میان وجــود تـــــــو دلـــم را آرام کرده است...

حیف و افسوس که گاه بودنت را فراموش می کنم!

کاش چشم جز تو نبیند، تا بودنت را همیشه در یاد داشته باشد...

تنهــــــا که می شوم فقط تــو هستی و تــو...

کـــاش همیشه اینقدر نزدیک مهربانیت باشم...

کـــاش از یاد نبرم نــوازش بی دریغت را...

شرمسار نگاه پر نورت خود را شایسته ی بنده بودن نمی دانم...

مگــر تــو ببخشی دنیـای بی حرمتیم را...

مگــر تــو ببخشی لحظه لحظه های فراموش کردنت را...

مگــر تــو ببخشی از یاد بردن بزرگیت را...

با این همـــه...

به مهربانیت ایمانـــی دارم سرشــــار...

پس تـــو را قســم به همان نگـاه یگانـه ات، ببخــش بر مــن همــه ی بنـده نبودنـم را...