صدای نفس های پاییز می آید...

گــوش کنیــم!

صــدای نـفـس هـای پـایـیـــ ــــز، این زیـبـاتـریـن فـصــل خــدا می آید...

نـگـرانــی هـایـمان را از بـرگ هـای درختـان آویــزان کـنیم...

چنـد روز دیـگــر مـی ریــزنـد...

حـواســمان کـجــاســت؟!

یـک تــابـسـتــان دیگـر هـم گـذشـت...

حـال بـایــد دوبـاره بـه آمــدن پـایـیـــ ــــز دل خــوش کـنیـم...

پـایـیـــ ــــزی خـوش رنـگ...

پـایـیـــ ــــزی کـه دلــمـــــان نـگیــرد و غـروبـش غــــم نـداشـتـه بـاشـد و

در کــوچـه پــس کــوچــه هـایـش بـغــــض نـبـاشـد...

پـایـیـــ ــــزی کـه

مهـر و آبـان و آذرش ما را یـاد هـیـچ خـاطـــره ی خـیـســی نـیـنـدازد

و دل کـنـدنـش آســان تــر بـاشــد از دلـبـسـتـنـش...

یـک پـایـیـــ ــــز دوســت داشـتـنـــی کـه شــایــد مــال مـــا بـاشــد...

میـمـانیـم بـه امـیــد پـایـیـــ ــــزی کـه

نــه از فــاصـلـه خبــری بـاشـد، نـه از درد، نـه از زخــم، نـه از جـنـگ و نـه از فـقـر...

بـه امـیـــد پـایـیـــ ــــزی کـه وقـتـی بـه آخــر رســیـد،

جــوجــه ای از جــوجــه هــایـمـان کــــم نـشـده بـاشــد...!