...تولـــــــــــــدم مبــــــــــــــارک...

همیشه روز تولدم تو ذهنم بین خوشحالی و غم تردید داشتم...

نمی‌دونم که باید از اینکه یک سال به سنم اضافه شده خوشحال باشم؛

یا از اینکه یک سال از عمرم کاسته شده ناراحت...

اما امسال این تردیدم دو چندان شده...

چون که وارد یه مرحله ی جدیدی از زندگی شدم!

چون که امسال اولین سال از دهه سوم زندگیم رو تجربه می‌کنم...

20 سالگی...!

اولین باری است که تجربه‌اش می‌کنم و صد البته آخرین بار...

عدد 20 رو از همون بچگی‌مون دوست داشتیم...

عشقمون این بود که فلان نمره‌مون 20 بشه...

عجیب با 20 اُخت پیدا کردیم...

اما این عدد؛

وقتی که در مقابل شمارگان عمر هدر رفته‌ات قرار می‌گیرد؛

خوشحالی چندانی برایت به ارمغان نمی‌آورد...

فقط مسئولیت است و مسئولیت و مسئولیت...

آری...

مسئولیتی که هر سال بر اون افزوده می‌شود...

مسئولیتی که احساس می‌کنی شانه‌هایت را به پایین خواهد کشاند...

مسئولیت بزرگ شدن...

مسئولیت ِ مسئولیت پیدا کردن...

از 20 سالگی به بعد در مقابل زندگیت؛

و دیگرانی که وارد زندگیت می‌شوند،مسئولیتت دوچندان می‌شود!!!

20 یعنی اینکه بزرگ شده‌ای...

20 یعنی اینکه باید نمره‌ات هم 20 باشد که 10 هم نیست...

همیشه از بزرگ شدن هراسناک بوده‌ام و فراری...

کاش همیشه و برای همه عمر بچگی کنیم؛

بچگـــــــی...

بزرگی را نمی‌خواهم...

آدم بزرگــــــــها!

بزرگی را بگیرید برای خودتــــــان!

فقط همان بی شیله پیلگی بچگی‌ام را به من باز ستانید...

بزرگی پیشکش خودتان...

فقط بی کینگی بچگی‌ام را از تونل زمان پس بگیرید...

لحظه به لحظه هوایی را که مصرف می‌کنیم...

ثانیه به ثانیه عمر خود را می‌دهیم!

عمیق‌تر نفس بکش که هیچ چیز در این دنیا مجانی نیست...!