خاطرات خوش بچگی...

روز اول مدرسه...

نیمکتهای چوبی...

گچ و تخته سیاه و...       

در باز شد!

برپا!

خانم معلم وارد کلاس شد...

درس اول:

بابا آب داد و ما سیراب شدیم...

بابا نان داد و سیر شدیم...

مادر در باران آمد ؛ خیس خیس...

اکرم و امین چقدر سیب و انار داشتند در سبد مهربانی شان...

و آن مردی که با اسب آمد و از تصمیم کبری برایمان گفت...

و کوکب خانم چقدر مهمان نواز بود و چقدر همه منتظر آمدن حسنک بودند...

برای عمو حسن یک گاو کافی بود...

چوپان دروغگو چه کار زشتی می کرد...

و ریزعلی خواجوی قهرمان قصه هایمان شد...

کوچه پس کوچه های کودکی را به سرعت سپری کردیم و در هزار توی زندگی گم شدیم و همه ی زیباییها رنگ باخت...

 و در زمانه ی سنگ و سیمان قلبهایمان یخ زد...     

 نگاهمان سرد شد و دستهایمان خسته...

             دیگر باران با ترانه نبارید ...

و ما کودکان سبز دیروز...

دلتنگ شدیم...                 

زرد شدیم...                  

پژمردیم و خشکزار زندگی مان تشنه آب شد...     

و سال هاست هر چه به پشت سرمان نگاه می کنیم جز ردپایی از خاطرات ِخوش بچگی نمی یابیم...!

و در ذهنمان جز همهمه ی زنگ تفریح طنین صدایی نیست...

و امروز چقدر دلتنگ آن روزهاییم...

هرگز نفهمیدیم چرا برای بزرگ شدن این همه بیتاب بودیم؟؟؟!!!